Statige, witmarmeren zuilen weerkaatsen het felle mediterrane zonlicht. De zuivere, haast doorschijnend witte beelden in de zuilengalerij zijn van een perfecte schoonheid. Koele, blanke bouw- en beeldhouwwerken zijn het toonbeeld van het klassieke schoonheidsideaal. Althans, dat denken veel mensen.
Door Veerle Gaspar
Maar al aan het eind van de 19e eeuw hebben archeologische vondsten uitgewezen dat Griekse en Romeinse tempels, beelden en beeldjes regelmatig beschilderd waren. Omdat dit niet paste bij het heersende ideaalbeeld van de klassieke oudheid, is dit lange tijd genegeerd. Pas in de afgelopen decennia is er onderzoek gedaan naar kleur op beelden en tempels.
Kakelbont
Dit onderzoek heeft letterlijk opvallend resultaat geleverd: naast die voorwerpen waarop iedereen zonder veel moeite met het blote oog verfresten kan zien, bleken veel andere kunstwerken óók beschilderd te zijn. Reconstructies op basis van onder andere pigmentonderzoek hebben de blanke beelden veranderd in soms kakelbonte kunstwerken die bijna pijn doen aan de ogen.
‘Blanke klassieke schoonheid’
Gelukkig voor diegenen die hierdoor ernstig geschokt zijn: er zijn redenen om aan te nemen, dat dit niet voor alles gold. Grieks en Romeinse auteurs bejubelen regelmatig het zuivere, witte marmer van hun favoriete beelden.
Desalniettemin is de hardnekkige voorstelling van ‘blanke klassieke schoonheid’ ernstig aan het wankelen gebracht!
©Geschiedenisbeleven.nl, auteur: Veerle Gaspar, foto’s: Wikimedia
